09-09-2010

WittedeWithWereldWensenMensen












Montie heeft zaterdag 11 September , de museumnachtwensen uitgedeeld op de Witte de Withstraat , en nieuwe wensen ontvangen. Hier een verslag


Zaterdagmiddag had ik nog geen idee wat ik zou gaan doen zaterdagavond.
Wensen opplakken op lantarenpalen en fietssturen, was het idee.
Nee, het worden fietssturen. Dan weet ik zeker dat er naar gekeken wordt. 
Later op de middag: Nee, ik ga ze geven aan mensen op straat. Yes. 
. . . maar dan kunnen ze net zo goed zelf weer een wens doen.
(en weer was er zaterdagmiddag een brainstormklant, die me de juiste denkzetjes gaf)

16,45 uur. Jeetje dan moet ik snel nog wenszakjes kopen.
Stageleerling Remona de hele stad door laten crossen. 
Net op tijd nog zakjes om wensen met plukjes haar in te doen.

Om zes uur met de laatste klanten (vrienden van mij) gegeten. Man, vrouw en kind. Daar zit ik te eten met m'n zieke kop , een idioot weekend voor de boeg .
En ik wil alleen maar naar bed. Kan niet eens sociaal doen tegen de meeeters.
Na het eten: Oke! Jasje aan. Geen zin en tijd meer om mijn overal, die ik tijdens de museumnachten draag,  thuis op te gaan halen. 
(Als ik dan toch weer performance-achtig ga werken zou dat nog een idee zijn. Te veel gedoe. 

Er ligt op de zaak een colbertje, dat wel werkt. echter moet ik heel mobiel zijn, en overal systematisch m'n spullen hebben zitten.
Notabene zijn mijn borstzakjes dichtgenaaid. 
Heb ik alleen maar drie zakken om snel en efficient dingen uit te halen en in te stoppen.   2 zakken en een binnenzak.
De oude wensen, nieuwe zakjes, wenspapiertjes, een schaar, plakband, pennen . .  Opletten  dat ik die pennen niet direct al kwijt ben.
Als een krijger ga ik te werk in m'n denken: "Voorbereiding!" Daar win je de oorlog mee.
Maar ik heb te weinig zakken.

Spullen om later m'n zakken mee bij te vullen doe ik in een rugtasje: Een voorraadje zakjes, A4tjes, waar ik papiertjes van scheur om nieuwe wensen op te schrijven. de bulk oude wensen . . 

Ik voel hoe ik  mijn koorts onder controle lijk te hebben, omdat ik een performance ga doen. Mensen tegemoet ga treden. Een communicatie uitwisseling ga beginnen, die alleen maar leuk, liefdevol en belangeloos is. Het idee om het idee.
Ik wordt helemaal rustig en ervaar een enorme vrijheid.
Dan stap ik op de fiets en rijdt langzamerhand de enorme drukte in. Kan nauwelijks m'n rijwiel kwijt, en ervaar een lekkere positieve sfeer. 
Als een duik in een zwembad verdwijn ik in de menigte. 

Eens kijken of de mensen uberhaupt willen luisteren naar me.
Spannend. Ik moet nog wel in m'n rol komen.
Ik oefen op de eerste mensen. Een man en een vrouw. Verwarring als ik zeg: "Mag ik U een wens geven".
Neiging om door te lopen. Argwaan. 
Toch, door de kunstsfeer "(je kan alles verwachten") wordt me een nanoseconde het voordeel van de twijfel gegeven.
Hoe benut ik die tijdsspanne?  Hoe kan ik timen? Hoe stel ik me mentaal op?
Word ik rustig in die seconde,? Time ik laat? Om een soort aandacht-vacuum te trekken?
Of benut ik het door spanning, en praat ik er zoveel mogelijk op in?

Het is meer dat ik, tot m'n verbazing, gade sla hoe ik aan het spelen ben, improviseren, proberen, mislukken, succeshebben met deze seconde.
Alsof deze seconde niet uit tijd bestaat maar uit ruimte. Waar ik rond kan kijken of er nog iets, een gereedschap, te vinden is om contact te maken.
Een ruimte waar geen tijd bestaat. 
Een kubusachtige nanoseconde waar ik rustig kan vertoeven, en zien of ik nog iets tegen kom wat handig is , voor het volgende nanokamertje.
Ik zie de deur al: Daar moet ik heen straks.  Eerst hier doorheen en in de gauwigheid alles wat ik tegenkom,  om deze mensen te bereiken,  in mn zak stoppen. 

Ik zie wat ik vaker zal zien deze avond: Een opklaring in de ogen.
Van verwarring en afhoudendheid, verrassend snel naar een warmte, een opklarende zon wordt naar me toe geschenen.
Ze begrijpen het. Nog sterker ( ook dat zal ik meer tegen komen): Ze lijken het beter te snappen dan ik zelf.
Ze zie de schoonheid van het idee. De schoonheid die ik zelf nog niet eens zie op dat moment. 
Of laat ik zeggen, die ik op dat moment pas zie door de blik in hun ogen. 
Ik heb alleen maar het idee gekregen, en doe dit alleen omdat et te leuk is om het niet te doen.

Maar wat er gebeurt die avond, is dat de mensen die ik tegemoet treedt, mij de scchoonheid van het gebeuren laten zien.
Omdat ik hun reacties zie. Wat ze ervaren op dat moment aan vrijheid en fascinatie. En ja, ze willen zelf ook graag een wens doen. 
( De vrouw altijd eerst, en de man later. Als hij zich later pas realiseert dat hij het leuk vindt. En het kind, wat van alles te wensen vindt, na lange tijd hem weer tegemoet treedt.)
Ik haal pennen te voorschijn. .  Er vallen papiertjes op de grond. 
Doe een graai in de rechterzak, waar ik de zakjes en papiertjes, en pennen in bedacht had.
Het enige waar blijkt systeem in te zitten, is dat consequent alles steeds  door de war ligt. Met de pennen, schaar , enzovoorts. 

Ik loop achter, constant  op de grond vallende,  zakjes aan.
Met m'n ene hand vol met papiertjes en pennen, de andere met een schaar (van 500 euro, dus niet laten vallen), en oude museumnachtwensen,  die ik allemaal op dat moment niet nodig heb. Maar toch uit een van m'n spaarzame zakken moet halen, om nog iets anders in die zak te zoeken.
Wat toch in de ander zak bleek te zitten.
Chaos alom.

Het schiet door me heen dat het zo een clownsact op een kunstmanifestatie zou kunnen zijn. Maar ik voel me alleen maar dom en onhandig. 
Vooral als ik prachtige vrouwen aanspreek, die zich, met zo'n festival, enorm sexy aangekleed hebben. En waarvan ik de meewarige blik al op m'n rug voel als ik weer eens  al struikelend, achter een vallende pen, of direct maar achter 5 wegwaaiende papiertjes aanren. 

Ik merk dat een lege plek, waar mensen van de ene drukte naar de andere slenteren, het beste werkt.

Steeds weer die verwarring, die seconde.

 (behalve van de 2 geblondeerde dames, die met de vanzelfsprekendheid van professionele "the secret"lezers, het "niet-toeval"  toelaten, en "zie je wel"  tegen elkaar zeggen. Blijkbaar hebben ze net hun hartstochtelijk verlangen uitvoerig met elkaar besproken, en ben ik hun  bewijs van:  "Als je maar wilt" )

Soms totale argwaan die een mooie combi laat zien van : rustig doorlopen, geen aandacht geven, maar alle moleculen er op gericht, mij totaal in de gaten te houden, als ik zo-iemand aanspreek.
Heel erg intensief mij niet opmerken, zo iets .

Het meest kwam dat, opvallend genoeg, voor als mensen wegliepen van een DJ, die dance en house liet horen.

Maar verreweg de meeste mensen reageren open. Ik begin het leuk te vinden, dat er bij iedereen een zichtbaar moment is, van bezinning: Wat is er hier aan de hand? Van beoordeling, en [positieve uitkomst. Ik heb dat nog nooit zo sterk ervaren: iedere seconde van dat proces gade mogen slaan.
Waarschijnlijk werd ik me er steeds meer bewust van, omdat het  zich de hele avond herhaalde.

Nu zie ik hün ruimte, waar ze de tijd nemen te ontdekken, wat hier aan de hand is.
Hun kubusvormige seconde.
Maar wat ik niet had kunnen bevroeden is, dat er nog een nivo hoger was:

Dat de festivalganger de diepgang van het gebeuren ervaart, en mij die diepe laag laten zien,  in de blik van hun ogen, (en wat ze erbij zeggen). Waardoor ik besefte waar ik mee bezig ben:
In de eerste verwarring die ik aantrof  bij de mensen die ik aansprak met: "Wilt U een wens van mij" , vervolgde ik meestal met de zin (als een speer in een vacuummoment gestoken): "Dit is een intieme, zeer persoonlijke wens van iemand, 
Die krijgt U zo maar van mij. 
Een serieuze, hartstochtelijke wens.
U kunt ermee doen wat U wilt. 
Weg gooien. Houden. U bent verantwoordelijk !
 Ja hoor. U mag hem openmaken. Hij is helemaal van U.
Ik zou denken dat het niet terzake doet, wat de wens is. Maar U kan hem open maken.
Ik zou hem koesteren, als ik U was. Een serieus en intiem verlangen van iemand.
Zorg even goed voor deze wens die U nu krijgt, als ik voor Uw wens zal zorgen, die U mij geeft"


(Prachtig dat men het vraagt of ze hem open mogen maken. Op dat moment wordt de verantwoordelijkheid al gevoeld). 
De blik in de ogen wordt nu heel aandachtig. Men kijkt mij aan, en probeert zich te realiseren wat er aan de hand is. 

Dat moment vind ik zo mooi. Zo open, serieus, en aandachtig kijkt met naar mij, dat ik het ervaar als een moment van intense communicatie. 
Ik probeer met mijn blik te laten zien wat ik bedoel.
En wat ik hen geef.
Zij ontvangen die blik en ontvangen hem (Ook weer in een nanoseconde). Zo totaal open. 

Geen angst, geen argwaan.

Ook geen conclusie!

Een moment van gezamelijk onderzoek.
Wie ben jij?
Wat geef je mij?
Wat ontvang ik?
Wat geef ik jou?  . . . op dit moment

Als de conclusie er dan is, is dat ook een warm bad.
Maar het moment ervoor, ervaar ik als diepste communicatie.
Nog geen oordeel, ook geen positief oordeel.

En dan dus: zo'n 2 a 3  keer op de avond: De sensatie van dat men mij de diepgang van de actie laat zien.
Ook weer een blik.

Een blik die mij aankijkt, maar eigenlijk  een prachtig idee ziet, en kijkt naar wat hij zojuist ontvangen heeft.

Namelijk een vergezicht: Een netwerk van mensen in Rotterdam. Volkomen onbekenden, die een persoonlijke intieme wens hebben gedaan, en die andere onbekende mensen dan krijgen (waarvan "ik" er een ben). En die mensen doen dan weer een wens.
"Ik" zit in dat netwerk, dat enorme contrast van: - onbekende anonimiteit, en -meest intieme hartstochtelijkheid van allerlei individuen.

Datgene wat ons echt verbind, namelijk dat we allemaal hetzelfde willen (niet letterlijk hetzelfde wensen, maar allemaal onze verlangens koesteren).
En in dit geval oprecht een serieus samen koesteren. 
Zonder het evetueel te hoeven weten van elkaar. (Mag wel, maar is niet van belang).
Het besef van het netwerk is al zo interessant.
Dit zag ik in een flits voorbij komen, in een, op dat ogenblik, lucide blik.
Ik had het allemaal niet kunnen bedenken

Een derde blik liet me zien hoe totaal positief, en ook weer zonder argwaan, zonder angst (en andere dingen die we nu in Nederland nu even ervaren) dit moment was.
Hoe de vrouw in kwestie haar verlangen deelde met andere verlangens van mensen die ze niet kende, en hoefde te kennen om te weten dat die verlangens, net als de hare, geen angst of negativiteit bevatten.
Wat een vrijheid gaf dat idee. Haar en mij. Ook dat was een blik, die dat vertelde.
En ik was onder de indruk.

Dat ik medium van dit idee mocht zijn, ervoer ik als een gloed die me zoveel energie gaf, dat ik in ieder geval van m'n koorts en beginnende verkoudheid af was.

Ik werd aangekeken door een spanjaard, die zei, terwijl hij de museumnachtwens tegen zijn hart drukte: Deze ga ik nooit openmaken.
Ik hang hem boven mijn bed en ga hem inderdaad koesteren. Ik vind het prachtig . Dank je wel.
Hij besefte niet dat ik hem moest bedanken.

Eventjes een mooi voorbeeld dat het publiek de kunst maakt, en niet de kunstenaar. Of laat ik zeggen: Kunst wordt pas geboren op het moment dat de ontvanger het begrijpt. Communicatie dus




Zaterdagavond 3 uur naar bed
half 8 op. Plantenkleurworkshop met stageleerling Remona
Je blijft kapper , he?
Gelukkig maar.

Met dank aan Cat voor de inspiratie om dit te schrijven